Wie is Mirela Ivičević?
Ik ben geboren in Split, Kroatië, in een familie met verschillende etnische achtergronden. Het verbinden van mensen, culturen en uiteindelijk ook geluid heeft daarom altijd deel uitgemaakt van mijn leven.
Ik voel enorme vreugde wanneer ik schijnbare tegenstrijdigheden op een zinvolle manier kan samenbrengen. Dat hoor je ook terugkeren in de meeste van mijn composities, ongeacht het onderwerp. Ook probeer ik - wanneer mogelijk - steeds persoonlijke ervaringen in mijn werk te verweven, omdat dit voor mij de meest oprechte en effectieve manier is om te communiceren via kunst.
Met welke cuisine zou je jouw muziek vergelijken?
Waarschijnlijk een buffet. Zoals wanneer je naar een feestje gaat en er allerlei verschillende gerechten zijn, en uiteindelijk proef je vanalles dat je anders nooit zou eten. Een buffet wil ook zeggen dat je totaal verschillende smaken op je bord combineert, die eigenlijk niet bij elkaar passen volgens de culinaire regels. De combinatie is dan ook een beetje vreemd, maar toch verrassend lekker. Of ja… Niet altijd, maar wel vaker dan je zou denken.
En soms, wanneer je dan een gerecht neemt dat je wel kent, kan dat bijzonder tegenvallen omdat het in oma’s keuken lekkerder is. Langs de andere kant kan je ook iets ontdekken waarvan je niet eens dacht dat je het zou lusten en dan denk je 'wow'. Dat wil niet zeggen dat het vanaf dan elke dag op het menu moet staan, maar zo af en toe mag het wel op je bord verschijnen.
Zijn er grappige, gênante of bijzondere momenten in je carrière die je zijn bijgebleven?
Over het algemeen ben ik niet echt bang voor gênante momenten op het podium. Ik denk dat elke artiest in zekere zin wel een beetje een histrionisch persoon is: aandacht krijgen is oké, zelfs wanneer die negatief is. Ik herinner me dat ik naar Donaueschingen ging met leden van het Klangforum Wien, en die grapten over welke jonge componist van ons de grootste kans had om uitgejouwd te worden door het publiek. Want blijkbaar neemt het publiek daar geen blad voor de mond. Ik herinner me dat ik dacht: ‘ach ja, in dat geval… tenminste heb ik er niet meer dan een maand aan gewerkt'. Uiteindelijk was er geen gejoel in de zaal, het was zelfs een zeer succesvol concert. Toen heb ik ook Ilan (Volkov) voor het eerst ontmoet. Hij dirigeerde het concert.
Ik raak altijd erg ontroerd als ik tranen zie in het publiek. Niet dat ik componeer om mensen te laten huilen, maar soms gebeurt het gewoon, en het is prachtig om te zien hoe muziek ons mensen in een staat van gelukzaligheid kan brengen. Het laat ons meer voelen, voor onszelf en voor anderen. Het is een van de redenen waarom ik muziek maak.
