"Ik denk dat Last and First Men zal voortleven in vele verschillende incarnaties"

De IJslandse componist Jóhann Jóhannsson had in 2010 al iets meer dan tien jaar muziek uitgebracht als soloartiest. Hij maakte beklemmende, elegische conceptalbums over verloren utopieën, waarin hij huilende orkestrale arrangementen combineerde met subtiele elektronica en onverstoorbare stemmen.

Tegelijkertijd componeerde hij soundtracks voor film en TV, en regisseerde hij Super 8mm en 16mm kortfilms die hij tijdens zijn concerten projecteerde. Hij vroeg zich af of de dag zou komen dat hij ooit een langspeelfilm zou maken. “Ik had nooit echt een idee gevonden dat me voortstuwde”, vertelde hij, “en toen zag ik het. Het idee. Daar. Volledig gevormd.”

Het idee stond op de pagina's van een kunstboek uit 2010 van de Nederlandse fotograaf Jan Kempenaers. Het boek van Kempenaers, getiteld Spomenik, bevatte kleurenfoto’s op glanzend papier van de enorme, brutalistische oorlogsmonumenten die tussen de jaren 1960 en 1980 in de voormalige Republiek Joegoslavië werden opgericht, maar zonder enige begeleidende tekst.

[lees het volledig digitaal programmaboek]