Je schreef Sous Vide in 2022. Klopt het dat het een improvisatorische compositie is?

Ja, we zullen improviseren. Het is een interactie tussen mezelf, Ilan en het orkest. Soms neem ik de leiding, waarna Ilan het orkest laat reageren op wat ik doe. Daarna reageer ik weer op het orkest, en zo voort.

Hoe improviseer je met een orkest? Hebben de muzikanten zelfs een partituur op hun pupiter?

Ilan en ik hebben een soort muzikale taal uitgewerkt met aanwijzingen voor het orkest. Hij gebruikt gebaren die verschillende speelwijzen vertegenwoordigen. Er is dus geen conventionele partituur. We kunnen ook gebruik maken van een specifieke tonaliteit of stemming die ik gebruik op mijn gitaar als basis voor de improvisatie, maar we zullen ons voornamelijk laten leiden door de aanwijzingen.

Wat bracht je op het idee om 'in real time' te componeren?

Ilan is openminded en bovendien zeer bekend met experimentele muziek. Daarnaast staat hij er ook voor open om onconventionele directietechnieken te hanteren, zoals die van Butch Morris bijvoorbeeld. Tenslotte is het iemand die de capaciteiten heeft om het überhaupt te kunnen vertalen naar orkestmusici.

Ilan en ik hebben het stuk door de jaren heen meerdere keren uitgevoerd. De eerste keer was jaren geleden, tijdens een editie van zijn Tectonics Festival in Reykjavik. We gaven de première van het werk met Iceland Symphony Orchestra. Later hebben we het ook samen uitgevoerd tijdens andere Tectonics Festivals, in Adelaide en in Athene. Elke keer is het resultaat volledig anders.

Het is niet verwonderlijk dat een improvisatorisch stuk elke keer anders klinkt. Wat verschilt er bij elke uitvoering van Sous Vide?

Ik denk dat het de manier weerspiegelt waarop mijn spel door de jaren heen is veranderd. Ik gebruik de gitaar meer als een geluidsgenerator dan als een conventionele gitaar. De eerste keer in Reykjavik was de muziek meer dens, zoals een grote massa geluid. Dat interesseert me tegenwoordig minder. Ik speel nu meer met stilte en ruimte; ik houd ervan wanneer dingen zich langzaam ontwikkelen.

De rode draad tussen elke uitvoering is dat het langzaam is, en dat geluiden komen en gaan zonder dat je dat bewust opmerkt. Dat is wat me echt interesseert. Het is een manier om ‘tijd te rekken’.

Hoe kwam je op de titel Sous Vide?

Wel, ik hou van eten. En het idee achter de kooktechniek sous vide sprak me aan: het is een langzame manier van koken, het kost tijd. Er zit dus een beetje humor in de titel. Ik vind het belangrijk dat we onszelf niet altijd te serieus te nemen.

Hoe denk je dat de musici en het publiek zullen reageren?

Dat is moeilijk te voorspellen omdat elk orkest en publiek anders is. Ik heb gewerkt met orkesten die niet helemaal openstonden voor het idee, maar ook met orkesten die het juist verfrissend vonden om zoiets te doen. Orkestmusici krijgen niet vaak de kans om dit te doen, dus het kan onbekend terrein voor hen zijn, maar sommigen staan open voor de uitdaging en waarderen het zelfs.

Door de improvisatie is het een beetje ‘risicovol’: de muziek is edgy, het is ‘anders’. Ik denk dat mensen in het publiek dat element van spanning oppikken. Het is zeer verschillend van een recital. De laatste keer dat we Sous Vide in Athene speelden, reageerde het publiek positief.

We zullen ook composities horen van Scelsi en Murail. Ken je hun muziek?

Ja, ik ben een enorme fan van Scelsi! Ik hou er vooral van hoe hij met geluid aan de slag gaat, en hoeveel detail er te vinden is in het beperkte materiaal dat hij gebruikt in zijn muziek. Het spreekt me ook aan hoe hij initieel een niet-musicus was en een buitenstaander binnen de symfonische context. Hij is zeer inspirerend. Het is een heel belangrijke componist, en toch is het zeldzaam om zijn muziek live te horen.