Toen me de vraag werd gesteld om een orkestwerk te schrijven, kwamen twee dingen spontaan bij me op. Eén: wow, dit is een gigantisch werk. Twee: voél ik het? Weet ik eigenlijk hoe een orkest zou moeten klinken? Wat zou ik er mee willen doen? Toen ik dat plaatje helder kreeg – alsof je het onzichtbare plots voor je ziet – sprong ik, want zo’n kans krijg je niet vaak. Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in componeren. Toen ik 13 was luisterde ik naar alle soorten muziek: jazz, elektronische muziek, maar ook extreme undergroundrock en avantgardemuziek. Ik was altijd op zoek naar nieuwe geluiden, zij het op de piano, een synthesizer, of op stap met mijn taperecorder om potten, pannen en andere percussie op te nemen. Het orkest zat er toen nog niet in, maar het orkestrale wel al. De mogelijkheden van het orkest ontplooiden zich voor mijn ogen.
Ik ben enorm benieuwd naar de repetities met Brussels Philharmonic. Ik weet namelijk niet wat ik er van kan verwachten. Dirigent Ilan Volkov is mijn steun en toeverlaat, het belangrijkste stuk van de puzzel, die weet hoe hij het orkest moet vormen en kneden om de improvisaties binnen het orkest vorm te geven. Samen gaan we op zoek naar een manier om het voorgecomponeerde materiaal in gesprek te laten gaan met de improvisaties van het kwartet en het orkest. Duke Ellington is altijd in de achtergrond aanwezig als ik componeer. Hij is een van de grootste improvisatoren en orkestrators die de Afro-Amerikaanse muziek ooit gekend heeft. Ik heb zijn werk bestudeerd, net als de muziek van Billy Strayhorn en Fletcher Henderson. Hoe zij een compositie op piano vertalen naar een grotere groep is ongezien. Ze waren allen meesterlijk in het zoeken naar de juiste klankkleur bij elke noot.
Muziek is altijd een belangrijk deel van mijn leven geweest. Ik kan me nog goed mijn vaders enorm vinylcollectie voorstellen, volgestouwd met Chicago blues en jazz die hij zijn leven lang verzamelde. Hij was een psycholoog, maar ook tegelijkertijd een goed amateurpianist. Ook ik omarmde de piano, toen ik 11 was, en ook ik heb nooit een jazzopleiding gevolgd. Toen het tijd was om een universiteit te kiezen, ging ik naar Ann Arbor – niet alleen omdat hun wetenschappenopleidingen geweldig waren, maar ook omdat je slechts een korte autorit verwijderd was van Detroit. Ik was er al snel vier avonden per week te vinden, continu muziek aan het spelen. Ik studeerde geen muziek, maar ik verslond het.
De muziekscene in Detroit is altijd belangrijk voor me geweest. Er heerste toen, en nu nog altijd, een groot samenhorigheidsgevoel. Jonge spelers kregen en krijgen veel speelkansen van oudere muzikanten. Zo gebeurde het ook voor mij, toen de geweldige Marcus Belgrave me zag spelen en me meteen voor de leeuwen gooide. En al was het maar om Louis Armstrong tunes te spelen voor jonge schoolkinderen: je kon spélen. Het warme bad waar ik toen in gegooid ben, koester ik tot op vandaag.
Mijn HeartSpoken Suite is opgedragen aan drie bijzondere muzikanten: Tassili Bond, Geri Allen en Mark ‘Trent’ Mitchell. Drie bijzondere mensen die in mijn Detroitjaren veel voor me betekend hebben – zowel op persoonlijk als op muzikaal vlak – en waar we de afgelopen jaren helaas afscheid van hebben moeten nemen. Mark “Trent” Mitchell was een fantastische bassist, net als Tassili Bond. En Geri Allen is een van mijn muzikale helden, ook al hebben we elkaar pas echt leren kennen toen we samen op tour waren met McCoy Tyner. Toen ik de suite begon te schrijven wist ik niet wat de muziek me wou vertellen. Maar toen de noten op het blad verschenen, viel me op hoe hard het klonk alsof Geri ze zou geschreven hebben. Dus het was evident dat ik een van de bewegingen aan haar zou opdragen. Pas later besefte ik dat het hele werk een reflectie is op mijn formatieve jaren in Detroit. De suite is opgedragen aan deze drie geweldige personen, maar het is ook een ode aan de creativiteit en energie die ik in Detroit heb ervaren.
Craig Taborn
