Ilan Volkov staat internationaal bekend als hoeder van de hedendaagse muziek, of om het met de woorden van een recensent te zeggen: “Hij eet ingewikkelde partituren als brunch.” Volkov is echter ook net zozeer thuis in het grote klassieke en romantische repertoire, waaruit hij sinds zijn doorbraak als 19-jarige in alle hoeken van de wereld werken dirigeerde.

Ilan Volkov werd geboren in Israël, als zoon van concertpianist Alexander Volkov en historica Shulamit Volkov. Muziek zit hem als het ware in het bloed, en al op jonge leeftijd studeerde hij viool, piano en compositie, om zich uiteindelijk op directie toe te leggen. In zijn tienerjaren werd hij Seiji Ozawa’s assistent bij het Boston Symphony Orchestra. Op zijn 27e werd hij benoemd tot chef-dirigent van het BBC Scottish Symphony Orchestra – destijds de jongste dirigent van een BBC-orkest ooit. Twintig jaar later is hij nog steeds geregeld aan de zijde van het orkest te zien als vaste gastdirigent.

Zelf verslindt Volkov als muziekliefhebber de meest uiteenlopende genres, van pop en folk tot jazz, maar met een bijzondere fascinatie voor nieuwe en experimentele muziek en de samenwerking met componisten. Hij ziet het overigens als deel van zijn missie om componisten te belichten wier werk meer aandacht verdient, denk maar aan George Lewis of Claude Vivier.

Daartoe lanceerde hij in 2012 het Tectonics Festival, dat inmiddels is uitgegroeid tot een van ‘s werelds meest diverse en gelauwerde odes aan de nieuwe muziek. Met thuisbasis in Glasgow, tegelijk de vertrouwde stek van het BBC Scottish Symphony Orchestra, reisde het festival al de wereld rond, van Adelaide en Athene tot Reykjavik en Tel Aviv, om lokale componisten voor het voetlicht te brengen.

Volkovs buitengewone scherpzinnigheid laat hem toe de meest complexe orkestpartituren te doorgronden en nog veeleisendere opera- en balletwerken ten gehore te brengen. Zo bracht hij recent nog Samir Odeh-Tamimis’ nieuwe creatie The Arab Apocalypse op het operafestival van Aix-en-Provence en Sym-Phonie MMXX van George Haas op de Berliner Festspiele.

Met eenzelfde vernuft en diepgang benadert hij ook het standaardrepertoire, wat van hem wereldwijd een graag geziene gast maakt bij ensembles en op festivals. Zijn eclectisme wordt overigens weerspiegeld in zijn discografie. Zijn album van Britten leverden hem een Gramophone Award op, en ook zijn opname van Liszt werd warm onthaald.