"Ik ben ervan overtuigd dat de Amerikaanse muziek van de toekomst gebaseerd moet zijn op de zogenaamde negrospirituals. ... Dat zijn de volksliederen van Amerika, en dus moeten componisten zich hierop beroepen. ... Ze zijn pathetisch, teder, vol met passie, melancholisch, plechtig, religieus, krachtig, vrolijk, blij, noem maar op. ... De Amerikaanse musicus begrijpt deze melodieën en worden erdoor geraakt."

- Antonín Dvořák

Dvořák liet zich inderdaad inspireren door de negrospirituals van de Afrikaanse slaven en door muziek van de oorspronkelijke Indianenbevolking, zoals het literaire epos The Song of Hiawatha van Longfellow. In zijn onderzoek naar de Amerikaanse volksmuziek beriep hij zich onder meer op Henry Thacker Burleigh, een student aan het conservatorium waar hij les gaf. Burleigh zou hem bekend maken met de muziek door liederen uit het Zuiden voor te zingen.

Maar zoals hij zelf benadrukte: “Ik heb voornamelijk de geest van de Afro-Amerikaanse en Indiase melodieën proberen weer te geven in mijn nieuwe symfonie. Ik heb geen van de melodieën effectief gebruikt.” Ook elementen uit de muziekgeschiedenis van de Europese immigranten zijn hoorbaar: op een subtiele manier verwerkte hij Boheemse, Duitse, Franse en Schotse volksmuziek in zijn symfonie en combineerde zo componenten uit zowel de ‘oude’ als de ‘nieuwe’ wereld. Helemaal Amerikaans klinkt de symfonie dus niet, eerder ‘multinationaal’ – zoals Leonard Bernstein het werk bestempelde.

Kort na zijn verblijf in New York – hij verbleef er slechts drie jaar – liet Dvořák zich in het beschouwende artikel ‘Music in America’ hoopvol uit over de toekomst van de Amerikaanse muziek:

"Ik moet volledig uiting geven aan mijn vaste overtuiging en mijn hoop, dat net zoals dit land op een eeuw tijd al zoveel anderen heeft overtroffen met fantastische uitvindingen en technische of economische prestaties, en zoals het een eervolle plek verworven heeft in de literatuur, het zich zo ook in de andere kunsten en vooral in de kunst van de muziek zal bewijzen."