In 1878 levert Tchaikovsky zijn 4de Symfonie af. Een werkstuk met een boodschap waarin hij zijn eigen leven probeert te vatten, met de verbeelding en het lot als rode draad – want, zo zei hij zelf, ‘de kracht van het lot is te sterk voor het individu om te weerstaan’.

-----

Tchaikovsky was ervan overtuigd dat deze symfonie één van zijn beste werken was. Tien jaar na de première schreef hij in een brief: “Het lijkt erop dat mijn appreciatie ervoor nog niet bekoeld is, zoals dat wel het geval is voor het grootste deel van mijn composities. In tegendeel, het vervult mij met warme en prettige gevoelens. Ik weet niet wat de toekomst zal brengen, maar op dit moment lijkt me dit mijn beste symfonische werk te zijn.”

Het Pianoconcerto in a van Robert Schumann begint met een knallende mokerslag door het orkest, waarna de pianist uit de startblokken schiet met een al even krachtige akkoordencascade. Onmiddellijk erna zet de hobo vol gevoel het prachtige thema in, en neemt de piano weer over. ‘De piano is op de meest delicate manier verweven met de orkestpartituur’, schreef Clara Schumann in haar dagboek. ‘Het is onmogelijke de ene zonder de andere voor te stellen.’