The American Years. Jazz, blues en swing ontmoeten klassieke structuren en onversneden romantiek: Rachmaninov en Gershwin.

-----

Rachmaninov zou zich nooit echt thuis voelen in Amerika. Zijn romantische stijl werd er als ouderwets beschouwd, en de nieuwe stromingen rond jazz lagen hem niet. Hij verlegde zijn focus naar zijn carrière als pianist: “door Rusland te verlaten,
liet ik mijn drang om te componeren achter”.

Rachmaninovs Vierde Pianoconcerto toont die zoektocht naar wat zijn muzikale identiteit kon zijn. Op geen enkel ander stuk werkte hij zo lang en intensief, met zoveel revisies. Het resultaat is een concerto dat trouw blijft aan zijn typische romantische stijl, maar waarin ook de Amerikaanse invloed van jazz en blues te horen is. En wie goed luistert, hoort de schaduwen van de latere Paganini Rhapsodie al.

Wie geen moeite had om muziekgenres te mixen was George Gershwin. Het succes van zijn Broadway-carrière scherpte zijn fascinatie voor moderne componisten als Schönberg en Stravinsky, en deed hem verlangen naar een synthese van beide werelden. Het lichtvoetige symfonisch gedicht An American in Paris bundelt die werelden als geen ander.