Met zijn 41ste symfonie – ook wel de Jupiter Symfonie genoemd – zette Wolfgang Amadeus Mozart zijn laatste symfonie op papier.

Hij zou het werk zelf nooit live horen, en ook de bijnaam ’Jupiter’ kwam niet uit zijn pen - de verwijzing naar de Olympische god werd later gegeven. En terecht: want net als Jupiter, de oppergod die regeert over de hemel, torent Mozart met deze 41ste hoog uit boven de symfonische wereld.

In het echte leven zat Mozart mijlenver van die goddelijke berg: ziek en berooid zat hij verplicht thuis, en net dat zorgde voor een erg productieve periode. De nieuwe werken stroomden uit zijn pen, en op enkele maanden schreef hij ook zijn laatste 3 symfonieën. Sommigen beschouwen die drie als een eenheid, een symfonisch trio dat het duizelingwekkende hoogtepunt van zijn oeuvre bekroond. In zijn darkest hour bereikte Mozart zo de toppen van zijn symfonische Olympus.