Als volleerd muziekarchitect trekt Kazushi Ono maar wat graag de symfonische kathedralen van Anton Bruckner op: stuk voor stuk indrukwekkende mastodonten. De Zevende is de meest glorieuze van al, een partituur waar de Notre-Dame, Westminster Abbey of de Kölner Dom niet aan kunnen tippen.

-----

Een groots muzikaal monument, ontzagwekkend en ontroerend, spectaculair en diepzinnig. Van de goddelijke strijkers in de openingsmaten, de briljante klankkleur van de zelden gebruikte Wagnertuba’s, helemaal tot het magistrale tutti in de finale. Bruckner neemt met zijn 7de Symfonie afscheid van Wagner, naar wie hij erg opkeek en die stierf tijdens het componeren van het werk.

Het werk bracht hem op zijn 60ste ook eindelijk de langverwachte internationale doorbraak, en werd zijn meest populaire symfonie. Niet alleen vanwege het openingsthema, maar zeker ook dankzij het indrukwekkende langzame deel: het adagio dat hij als hommage aan Wagner schreef, overmand door droefheid bij zijn dood.