Mozart en Haydn beluisteren, dat is als terugkeren naar de bron van de symfonie. Niet naar het absolute ontspruiten ervan, wel naar de eerste vaandeldragers die met hun toewijding en innovatieve ideeën het genre tot een van de belangrijkste in de klassieke muziek maakten.

-----

Toen Haydn begin 1791 naar Engeland kwam, was hij op de juiste plek: Londen was een levendige en welvarende stad, met een publiek dat gretig om de nieuwste muziek vroeg. Oxford University bood hem bij aankomst een eredoctoraat aan, en de componist dirigeerde zijn 92ste symfonie bij de uitreiking. Later zou hij een vriend toevertrouwen: "Ik voelde me erg dwaas in mijn toga. Maar ik heb veel te danken aan dit doctoraat; ik zou zelfs kunnen zeggen alles!" Enkele jaren later loste Haydn met zijn zijn Symfonie nr. 103 de hooggespannen verwachtingen van het Londense publiek opnieuw in, onder meer met de verbluffende intro voor pauken solo: “as usual, the symphony had strokes of genius, both in melody and harmony.”

In 1781 besliste Mozart om naar het bruisende Wenen te verkassen, en componeerde er in vier jaar tijd maar liefst 15 pianoconcerti - waaronder het Pianoconcerto nr. 20. Meer dan een zoveelste werk in het rijtje is het een baanbrekend stuk met een vette knipoog naar de aanstormende negentiende eeuw. Dat de eerste uitvoering een succes was, blijkt alvast uit de reactie van Joseph Haydn die het concert bijwoonde: "Mozart is ongetwijfeld de meest gerespecteerde muzikant van zijn tijd!”.