- Vincent de Kort dirigent
Bozar viert 100 jaar surrealisme met een uitgebreide tentoonstelling rond deze beroemde avant-gardestroming in België - en Brussels Philharmonic viert mee met een uniek cineconcert. Beleef Luis Buñuels avant-garde film Un chien andalou in twee v ...
[lees meer]
Bozar viert 100 jaar surrealisme met een uitgebreide tentoonstelling rond deze beroemde avant-gardestroming in België - en Brussels Philharmonic viert mee met een uniek cineconcert. Beleef Luis Buñuels avant-garde film Un chien andalou in twee verschillende uitvoeringen: een begeleid door de avant-gardistische score van Mauricio Kagel, en een ander door de meeslepende muziek van Richard Wagner.
-----
Volgens André Breton, peetvader van de stroming, zijn er maar enkele films die surrealistisch genoemd mogen worden, waaronder Un chien andalou van Luis Buñuel. De Spaanse regisseur werkte samen met Salvador Dalí aan dit eerste surrealistische meesterwerk. Een schijnbaar willekeurig gemonteerde reeks scènes provoceert het publiek, en ontzegt de kijker elk houvast of oriëntatie - de surrealistische mentaliteit pur sang.
In het brandpunt van dit bijzondere cineconcert staan twee verschillende uitvoeringen van deze iconische avant-garde film: één keer wordt de film live geruggesteund door een avant-gardistische score van Mauricio Kagel voor strijkers en tape. In een tweede lezing zorgt de meeslepende muziek van Wagners Tristan en Isolde - ook gekozen door Buñuel en Dalí voor de eerste vertoningen van hun film - voor een tweede, compleet andere live-ervaring.
De balletscore van Erik Satie voor Parade en de evenzeer beruchte balletmuziek Un Boeuf sur le toit van Darius Milhaud, maken de surrealistische symfonische ervaring compleet. De première van het ballet Parade in 1917 zorgde voor schandaal in Parijs - en dat was de bedoeling van het kransje grote namen achter de productie: choreograaf Léonide Massine (van Les Ballets Russes), scenarist Jean Cocteau en kunstenaar Pablo Picasso. Erik Satie zorgde voor de muziek - inclusief typemachines, sirenes, vliegtuigpropellers, een ticker tape en een loterijwiel in het orkest. Guillaume Apollinaire schreef in de begeleidende tekst: “c’est un spectacle de sur-réaliste”, de allereerste keer dat deze term werd gebruikt. Twee jaar later had Jean Cocteau met Un boeuf sur le toit op muziek van Darius Milhaud weer een hit te pakken. Dit keer zorgde hij voor een krankzinnig komisch scenario in een rumoerige bar. Milhaud hitste de gemoederen op in een vurige soundtrack vol populaire Braziliaanse melodieën.